Week 7, dag 1.

Hoekstra for president revisited.
Het kon niet uitblijven. Na onze actie om Hoekstra in ieder geval gouverneur te laten worden (zie ons blog van gisteren), werden we vandaag benaderd door Kuipers en Huizinga. Ze zijn uit op andere baantjes, maar ze hebben wel behoefte aan de ondersteuning van de Dutch Bikers, die Hoekstra een flinke steun in de rug hebben gegeven zoals de Ludington Daily vandaag al meldde.
Maar wij hebben Kuipers en Huizinga laten weten dat we er niet aan kunnen beginnen. Wij moeten fietsen, en zijn geen politieke steunverleners. Dus Kuipers en Huizinga: zet ‘m op.

Naschrift, enkele uren na publicatie van dit blog.
Googelend op Hoekstra en Governer kwam ik tot de ontdekking dat onze Pete Hoekstra een felle anti-abortuspoliticus is. Onze ondersteuningsactie is per onmiddellijk beëindigd en wij hebben besloten ons van alle politieke activiteiten verder te onthouden tijdens deze fietstocht.

Maar alle gekheid op een stokje: deze verkiezingspropaganda laat wel mooi zien dat er in dit gebied veel oud-Nederlandse import zit.

Na de rustgevende rustdag van gister stond vandaag een tocht van bijna 100 mijl  (160 km) op de planning. Van Ludington naar Farwell.

Het is nu goed te merken dat we het platteland verlaten en steeds meer de oostkant van Amerika bereiken. Afgezien van minder boerderijen is ook vooral de afstand tussen dorpen en steden wat minder groot. De bevolkingsdichtheid is groter zegmaar. Dat zorgt voor verschillende taferelen.

Het lijkt (ik schrijf bewust lijkt) er op dat dit deel van Michigan moeite heeft om het hoofd boven water te houden. Tenminste als je dat afleest aan het aantal vervallen huizen dat we nu zien. Misschien een gevolg van de hoge werkeloosheid in Detroit en omgeving?

Vanmiddag was de picnic in het plaatsje “Idle Wild”. Halverwege de twintigste eeuw was dit een florerende plaats met dansclubs, casino’s en andere nachtelijke activiteiten. In de Flamingo Club traden grootheden als Sarah Vaughn en de Four Tops op. De Club staat al 25 jaar leeg, en je kon je moeilijk voorstellen dat er in deze uitgebouwde schuur zulke festiviteiten waren geweest.

Het heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat Detroit één van de centra van Michigan is geweest, en Detroit is vanuit hier wel binnen een paar uur te bereiken. We spraken met een local, die vertelde dat hij 44 jaar bij General Motors in Detroit had gewerkt en nu als gepensioneerde hier woonde. Hij was bezig de Flamingo Club weer geopend te krijgen, en dat zou binnenkort gaan lukken.

Wat de tocht van vandaag verder betreft: een klein deel langs de snelweg 10 die Detroit verbindt met Lake Michigan, en gelukkig een veel groter stuk over fietspaden die zijn aangelegd over oude spoorwegtrajecten.
Het weer werkte prima mee: hoge temperatuur maar de zon bleef achter de wolken en een licht windje. Kon niet beter.

Anne’s vragenhoekje.
Er liggen nog vragen van Anne, zoals: fietst iedereen alleen of in groepen?
Nou, alletwee eigenlijk. Er zijn mensen die er van houden alleen te fietsen. Maar de meeste mensen zoeken één of meerdere mensen op die ongeveer in hetzelfde tempo fietsen als zijzelf. Omdat we binnen een tijdsraam van ongeveer een half uur vertrekken (tussen 6.45 en 7.15 uur) en de snelheden verschillen, leidt dat er dus toe dat er grote afstanden in tijd ontstaan tussen individuen en groepen. Je ziet dat terug in de tijd van aankomst, dat varieert meestal tussen 13.00 uur (de vroegsten) tot 17.00 uur (de laatsten). Voor de organisatie is het dus niet gemakkelijk in de gaten te houden wie er nog op de weg zitten. We moeten daarom ook ‘aftekenen’ als we bij de picnic zijn of het eindpunt hebben bereikt.
Wat Marnix en mijzelf betreft: wij zitten wel ongeveer op hetzelfde tempo. We fietsen veel samen met Martin (37, uit Engeland). Soms sluiten er mensen bij ons aan, maar we staan wel bekend als fastriders, ook wel aangeduid als de ‘Jantrain’  of de ‘JanExpres’. Dat is de eerste weken al ontstaan, toen ik tot de ontdekking kwam dat Amerikanen niet in waaiers kunnen rijden zoals we in Nederland altijd doen als we tegen de wind in moeten. Met Martin (die het ook kent) vormden we dan met één of twee anderen een waaiertje, en op dit manier stoomden we gemakkelijk alle anderen voorbij die in hun eentje tegen de wind in probeerden te komen.

See you tomorrow.