Hutchinson – Northfield (101 mijl)

Week 5, dag 6.

Weer een dag met meer dan 100 mijl op de teller (ruim 160 km). Het blijft me  verwonderen: na zoveel dagen fietsen doet zo’n afstand je weinig meer. Thuis kun je mij (en ook Marnix denk ik) na 150 km. rustig even een paar uur wegleggen, terwijl het lichaam (of is het de geest?) nu doet of er niks aan de hand is. Na het fietsen gewoon nog even een paar klussen doen en een pilsje drinken.

We zitten nu echt in midden Amerika. Het landschap doet een beetje aan de Ardennen denken. Veel kleinere boerenbedrijven, met een heel eigen bouwstijl. Bijna alle huizen zijn hier opgetrokken in de bekende houten-huizen stijl van de Amerikaanse stadjes. Het is in ieder geval veel aantrekkelijker dan Zuid Dakota waar we vorige week en begin van deze week nog waren. Hier kun je tenminste om de 20 mijl wel wat te eten of te drinken vinden.

Bevangen door de wamte?
Gistermiddag zag ik iets gebeuren dat me aan mijn waarnemingsvermogen deed twijfelen. Ergens op het platteland werd ik ingehaald door een auto met niemand achter het stuur maar wel een persoon op de stoel naast de bestuurder. Een nieuw type spookrijder?
Honderd meter voor me stopte de auto, de man op de bijrijderstoel deed zijn raampje naar beneden, en stopte post in één van die typisch amerikaanse postbussen. En daar ging de auto weer, op weg naar de volgende postbus.
Nadere informatie gevraagd bij de amerikanen om me heen.
Dit blijkt een ‘normale’ gang van zaken te zijn bij het bezorgen van post. Omdat de postbussen steeds rechts van de weg staan, is het voor de postbezorger te veel werk om achter het stuur vandaan te komen, om de auto heen te lopen, etc. Vroeger maakte de post gebruik van auto’s met het stuur rechts die ze uit Engeland importeerden. Maar ook hier heeft de privatisering toegeslagen, en huurt de post mensen in die met hun eigen auto post rondbrengen. Omdat bijna alle auto’s een automaat hebben, zijn ze dus in staat om met het linkerbeen gas te geven en te remmen en met de linkerhand te sturen vanaf de bijrijderstoel. Persoonlijk vind ik het onbegrijpelijk dat het wordt toegestaan, want het blijft natuurlijk levensgevaarlijk, ook al rijdt je niet hard als je post bezorgt.

Northfield is een kleine plaats met zo’n 15.000 inwoners. Het ligt op ongeveer 50 mijl van Minneapolis, de hoofdstuk van Minnesota. Het plan is om op de rustdag te kijken hoe we in Minneapolis kunnen komen. Dat wordt nog wel een toer, want openbaar vervoer is geen sterk punt in dit deel van Amerika.

Vanavond zijn we uitgenodigd door Chuck om met hem en zijn gezin te eten in een restaurant in Northfield. Chuck woont in Columbia, Missouri. Dat is 8 uur rijden van hier, maar zijn vrouw, zoon en dochter komen dit weekend hier naar toe. Voor Amerikanen zijn dat gewone afstanden. Vervelend is wel dat Chuck op het punt van uitvallen staat. Hij heeft een ontsteking/irritatie in de spieren boven zijn enkel opgelopen, en kan al twee dagen niet meer fietsen. Hij hoopt dat het met een week rust (gaat terug naar huis) over is, en sluit dan weer aan.

Morgen is een bezoek aan Minneapolis gepland. Geen tijd om de fietsen de wekelijkse schoonmaakbeurt te geven. Daarom vanmiddag maar.

Wij moeten verder. Blog sluit hier en gaat zondag of maandag verder.

One thought on “Hutchinson – Northfield (101 mijl)

  1. Karen

    Ik vraag me dan af: wat eet je in een typisch Amerikaans restaurant met een typisch Amerikaanse family? Doen ze ook: starter, main course & dessert? Zijn de porties zo immens groot zoals ik ze uit NY ken?

    Hebben jullie al ergens bizonvlees gegeten?
    Hoe smaakte dat?

    Jullie vertellen niet veel over het eten en ik neem dan aan dat daar niet veel bijzonders over te vertellen is. Soms als je naar een ander land gaat, dan komt de lokale keuken je na een paar weken de neus uit (nee…niet weer rijst/bonen of pizza :-D); eten jullie heel continentaal?

    Hartelijke groet,
    Karen

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *